Łukasz Kabat urodzony 13.08.1987r. w Dąbrowie Tarnowskiej. Uczęszczał do przedszkola w Sikorzycach oraz od 1 do 4 klasy szkoły podstawowej. Do klasy 5 i 6 dojeżdżał do szkoły w Wietrzychowicach. Ukończył szkołę gimnazjalną w Miechowicach Wielkich i nadal uczył się w szkole zawodowej w Żabnie jako cukiernik. Po ukończeniu szkoły podjął pracę jako brukarz, ponieważ w swoim zawodzie nie znalazł pracy. Po roku pracy zgłosił się jako ochotnik i odbył służbę wojskową. Po odbyciu służby wojskowej wrócił do pracy jako brukarz i pracował do pamiętnego 24.08.2012 roku. W tym dniu Łukasz wrócił z pracy do domu i naprawiał samochód, ale coś go pokusiło aby przejechać się motorem. Wyjechał z podwórka motorem i już nie wrócił do nas żywy. Ta przejażdżka zakończyła się dla Łukasza tragicznie; motor wyrzucił go w powietrze i uderzył całą siłą w drogę asfaltową. Mimo starań lekarzy nie udało się go uratować, ponieważ obrażenia mózgu były tak rozległe, że przestał pracować; był podtrzymywany przy życiu przez 4 dni. My – jako rodzina – zgodziliśmy się na pobranie organów Łukaszka, aby uratować innych chorych oczekujących na dany organ. Dzięki tej decyzji wiemy, że choć odszedł od nas do Pana jakaś cząstka żyje gdzieś w innych osobach. Był naszym najmłodszym synem i naszą nadzieją na dalsze życie. Wyjeżdżał za granicę, by nam pomóc finansowo w remoncie domu, kupił sobie samochód, motor i pomagał również w gospodarstwie, bo miał wszystko przepisane. Był dobrym, towarzyskim, spokojnym synem, miał wielu przyjaciół, którzy -tak jak my – ubolewają nad jego odejściem. Ten pamiętny dzień 24.08.2012 zostawił wielką boleść w naszych sercach, my jako rodzice cierpimy najbardziej, bo w tak młodym wieku odszedł od nas. Brat, siostra, siostrzenice, cała rodzina, przyjaciele, mieszkańcy Sikorzyc – na zawsze zostanie Łukasz w sercach i pamięci wszystkich. Kochamy Cię i pamiętamy o Tobie Łukaszku w sercach i pamięci wszystkich. Kochamy Cię i pamiętamy o Tobie Łukaszku. Spoczywaj w Pokoju.

” Wszystko, co mieliśmy, w tym grobie się mieści. Śmierć radość zabrała, nie wzięła boleści Ty żyjesz, choć martwe Twe powieki
Bo w sercach naszych trwać będziesz na wieki. “