Bronisław Jerzy Kostkowski, syn Marcina Władysława i Marii z domu Wiśniewskiej, urodził się 11 marca 1915 r. w Słupsku na Pomorzu Zachodnim. Ochrzczony został w kościele parafialnym pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego (św. Ottona) w Słupsku, dnia 21 marca 1915 r. Po ukończeniu 4 klas szkoły powszechnej wstąpił do Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy, dokąd przenieśli się jego rodzice wraz z nastaniem niepodległości Polski. Jako uczeńodznaczał się szczególną czcią do Matki Bożej. Był sodalisem mariańskim i prezesem sodalicji w gimnazjum. Świadectwo dojrzałości otrzymał w maju 1936 r. W tymże roku od jesieni rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Był przeciętnie zdolny. Wybijał się jednak ponad ogół alumnów pobożnością, pracowitością, sumiennością w zdobywaniu wiedzy. Był uczynny w obcowaniu z drugimi i gorliwy w każdej chwili życia. W kwietniu 1939 r. przyjął dwa niższe święcenia otrzymał promocję na czwarty kurs.
Wybuch II wojny światowej przerwał jego naukę w Seminarium. Początkowo wycofał się wraz z ludnością cywilną, nie chcąc wpaść w ręce wroga. W październiku jednak powrócił do Seminarium, aby kontynuować naukę i dążyć do kapłaństwa. Niestety, tak jak inni profesorowie i alumni, dnia 7 listopada wieczorem został aresztowany przez gestapo. W więzieniu był szczególnie rozmodlony i uczynny. Ze względu na miejsce urodzenia (dawniej Rzesza Niemiecka), gestapo proponowało mu zwolnienie w zamian za wyrzeczenie się kapłaństwa. Matce, która przyniosła tę wiadomość, odpowiedział: Raczej śmierć wybiorę, niż sprzeniewierzę się powołaniu, którym mnie Bóg zaszczycił. Dnia 16 stycznia 1940 r. został przewieziony wraz z innymi więźniami do klasztoru księży salezjanów w Lądzie. Tutaj kontynuował naukę i otrzymał promocję na kurs piąty.  26 sierpnia 1940 r. wywieziony został przez gestapo do Szczeglina, a dwa dni później do Sachsenhausen. Od 14 grudnia 1940 r. przebywał w obozie zagłady w Dachau. Przydzielono mu 4 izbę w 28 baraku i numer więźnia 22828. Klimat, okrutne traktowanie więźniów i głód spowodowały rozwój gruźlicy, na którą umarł
27 września 1942 r. Jego ciało spalono w krematorium.